辰の年 tatsu no toshi

Smoków jest pełno wokół, zdobią drzwi mieszkań i sklepów, małe papierowe, zawsze w parze, chłopiec i dziewczyna. Drugim znakiem nowego roku są wycinanki czerwone i czerwono-złote, wywieszane w oknach, mają przynieść pomyślność w nowym roku i odstraszyć niedobre moce. System ozdób jest bardzo ujednolicony, spotkałam w różnych miejscach miasta 4 rodzaje wycinanek, prezentują się w różnych rozmiarach. Dochodzi do tego jeden rodzaj wizerunku smoka, który jest jeszcze smoczkiem i zawsze wisi w parze. Może jest w tym jakiś zamysł porządku w państwie. Najważniejszy jest kolor czerwień i złoty.

W szpitalu pielęgniarki biegają i przyklejają ozdoby, robią sobie zdjęcia. Na moich drzwiach pokoju też wisi para smoków, na dodatek zostałam taką obdarowana. Roześmiane pielęgniarki zwartą, gwarną grupą przyszły zrobić sobie ze mną zdjęcie i chichotając przesunęły się na korytarz. Przesunęły, tak, jak chodzą w grupie mam wrażenie, że się przesuwają, a nie chodzą.

Po kroplówce mały spacer w poszukiwaniu smoka. Zbliżając się do głównej ulicy, moje serce podchwyciło rytm bębna. Zaczęłam się za nim rozglądać, stał na ulicy, wielki. Kilka zainteresowanych osób, z daleka zobaczyłam, że jest możliwość zagrania na nim i jak magnes mnie przyciągnął do siebie. Wzięłam do rąk drewniane pałki (większe od takich do ciasta ), BAM BAM BAM...ulice Tjan Jinu usłyszały polską duszę. Graj dziewczyno graj. Pałki się do mnie przykleiły, wiedziałam, że inni czekają by zagrać, ale teraz była moja kolej. Wygrać swoje marzenia, zagrać dla smoka swoje myśli, swój rytm, albo odgonić co złe. Dalej na ulicy spotkaliśmy jeszcze taką metalową tarczę, gong ( pytanie do T.N.). Odgłos gruby, momentami przypominał falowanie blachą i burzę.

Ludzie jak w Polsce skorzy do wydawania pieniędzy, duży ruch pod sklepami. Standard, nic nadzwyczajnego, gdyby nie fajerwerki. Od dwóch tygodni słychać je w całym mieście. Gdzieś w oddali widoczne kolorowe błyski z dziewiątego piętra szpitalnego okna. Najpopularniejsze są jednak „pepesze”, tak je właśnie nazwałam. Jest to czerwona taśma, jak do karabinu maszynowego, ( wiem pepesza pewno jest pół maszynowa, czy może ma okrągły magazynek i półokrągły, ale nieważne, przynajmniej dla mnie, chodzi o dźwięk ). Długość taśmy ok.2 metry i po odpaleniu wydaje dźwięk jak z karabinu, robi dużo dymu, po chwili cichnie zostawiając na chodniku dywan czerwonych śmieci. Odpalane pojedynczo po sobie i trzy na raz, od ok. 16 zaczęło się na dobre, zmniejszające się natężenie odnotowałam ok.2. Z powodu słabej kondycji mojego kręgosłupa, bezpieczniej było dla mnie zostać w domu, dlatego relacjonuję spod okna  ( schronu, okopu ). Teraz mogę powiedzieć że znam odgłos przesuwającej się linii wojennego frontu. Huczy, wali, śwista i po za tym wszechogarniający hałas sprawia wrażenie nieskończoności!!

W Nowy Rok udałam się do szpitala na swoją kroplówkę. Ulice puste, jak się dowiedzieliśmy Chińczycy  świętują tak  jak w Polsce, biesiadowanie w gronie rodziny przy stole i jedzenie, pewno jeszcze więcej niż na co dzień.

Cały czas myślę, że spotkam tego smoka. Co mnie zastanowiło, mój lekarz na pytanie, gdzie można zobaczyć Smoka na ulicy, zastanowił się i powiedział: nie wiem. A ja przecież w polskiej telewizji widziałam, że smoka mają! Będę czujna. Ktoś by mógł powiedzieć, że nie znalazłam się w odpowiednim czasie i w odpowiednim miejscu, a ja myślę, że to się zawsze zgadza, czas i miejsce nie jest dla mnie przypadkowe w żadnej chwili.

Zaczynam myśleć o cementowaniu kręgosłupa. Niby relaks, katar grzeję lampą kwarcową, ale ja czuję pod skórą, że to już czekanie, takie wypatrywanie. Z całych sił chcę być tu i teraz, ale zdarza się, że ciągnę ciężkie wiadro z ciemnej studni, zmiana myśl następuję między krokami, a krok jest równy, ostrożny. Wciąż szukam twarzą słońca. W mojej Azji mróz. Skuta lodem, bezpieczna pod kołdrą. Schowałam się dla swojego komfortu emocjonalnego. Czekam smoka.