po drodze

Czasami ten mój kosmos jest większy ode mnie i wtedy maleje jak pani łyżeczka, żeby móc podglądać. Do tej pory w drodze do bazy i drodze do szpitala nigdy nie stałam się niewidoczna i nie wiem czy mam na to szanse, ale podglądam ... bez tupetu z uśmiechem, najłagodniejszym jaki umiem w sobie znaleźć. Zazwyczaj ludzie są otwarci, ale zdarza się, że na widok aparatu w spojrzeniu narasta skupienie i wtedy mi wstyd, choć nie mam aparatu! Nieśmiało wyciągam swój telefon i  z uśmiechem na niego patrzę, jak na profesjonalne urządzenie zapisujące moją podróż po Życie. Coś jest w tym zwykłego co mi się podoba.

Widziałam dziś coś. Patrzyłam z głową  zadartą w niebo, widok latawca jest dosyć prosty ale to nie było tylko to, widziałam doświadczenie w podglądaniu, współpracę, intuicję, relaks i wiatr. Tłumaczę:  ręcznie robiony model szybowca, kierowany sterem prawie jak na statku. Mężczyzna zmniejszając i zwiększając długość żyłki szukał miejsca na falach wiatru i zdarzało się że bez jego najmniejszego udziału wiatr podrywał model i kołował nim ósemki, wiatr sam. Doświadczenie, liczy się w konstrukcji modelu, który chyba podgląda naturę i może mieć różny rozmiar, kształt i jest składany. Intuicja może się przydać w naciąganiu i puszczaniu nitki. Na ziemi to wygląda jak kołowanie sterem statku, a w powietrzu widać lekko dryfującą popołudniową myśl. Relaks to jest to czemu można się poddać, a wiatr jest tam niezależnie od nas. Na ten skwer pod stadion narodowy przyjeżdżają Panowie swoimi rowerami z zamontowanymi, własnej konstrukcji skrzynkami w których mają termos, kanapki no i sprzęt do majsterkowania modeli i części zamienne. Widziałam jak spadający model łamie skrzydło, które można lekko odczepić i domontować nowe, równie lekko i szybko.

Jest coś w spędzaniu tu czasu wolnego, ja to widzę i próbuję podglądać.

Ps. Do tej notki będzie zdjęcie, wkrótce... jak mi je Tadeusz złączy i podłączy.